De Schietsport

We kennen allemaal de mentale processen en sensatie van het selecteren van een doel, het richten, het zien van een perfect richtbeeld, het overhalen van de trekker, het voelen van de opslag en het horen van de knal gedempt door gehoorbeschermers. Veel schutters weten geen antwoord te geven als hen gevraagd wordt waarom zij aan schieten doen. Een enkeling omschreef het als volgt: “Het is het moment van vervulling van een fantasie”. En misschien is dat ook wel zo. Misschien is het een fantasie die realiteit wordt, het hebben van ultieme macht…en de verantwoordelijkheid van het controleren en beheersen ervan. Bovendien is het streven naar perfectie op zich al een doel.

Het terugvallen op een oeroud instinct van bezit is misschien tot op bepaalde hoogte het antwoord dat geldt voor elk gereedschap of voorwerp. Het zijn allemaal werktuigen die we met onze
intelligentie gecreëerd hebben om opdrachten te volbrengen die reiken tot ver boven onze normale krachten: boogschieten, het slaan van een bal, het bedienen van grote machines, het rijden in een snelle auto, acrobatiek met een vliegtuig…

Wellicht is dit behoorlijk zware kost voor ons, vrije-tijd psychologen. Misschien schieten ons ook woorden tekort als we dezelfde vraag stellen over bijna alles wat we doen dat ons vreugde schenkt, zoals in het gezelschap zijn, en het houden van, een geliefde en onze kinderen. Misschien schuilt hierin het gevaar van het zijn als de duizendpoot in het fabeltje, die nooit meer in staat was om te lopen nadat hem was gevraagd welke poot hij het eerst verzette.

“Schutter gereed? Attentie…” de schutters zenuwen slopende trance schommelt heen en weer tussen tijd en ruimte totdat eeuwig durend lijkende microseconden doorbroken worden door de… BEEP!

Langdurig getrainde mentale programma’s, nemen spontaan het commando over van motorische besturingssystemen. Meerdere van ‘s werelds beste schutters beweren dat de wereld en de wedstrijd op dat moment ophouden te bestaan. Alles verschuift naar een vorm van slow-motion. Plotseling hebben ze alle tijd van de wereld. Ze beschrijven het fenomeen als ‘een stap terug nemen en zichzelf zien schieten’ en als zij zich nadien ontspannen herinneren zij zich vaak niet meer alle details. Maar als de persoonlijke ervaringen van de schutters die dimensies en grenzen van de realiteit verschuiven, is de realiteit het decor van een fantastische wedstrijd en de motivatie voor een fantastische sport.

 

Vrij vertaald naar een deel uit het artikel:
Why do we shoot
door: Nyle Leatham
American handgunner, augustus 1994